Wat gebeurt er nou met ons na zo`n Spelen? De buitenwereld krijgt beter mee hoe de aanloop gaat naar een belangrijk event en ook tijdens is er de nodige aandacht. Maar wat erna? Gelukkig zijn wij succesvol geweest en konden wij nadeinen op succes.
Na zo’n paar weken Tokio dondert alles ineen, ook voor ons. Voor de buitenwereld is het een paar weken. Voor ons was het een proces van vijf jaar. Je kan het vergelijken met een ballon opblazen. De ballon wordt stukje bij beetje elk jaar een beetje meer opgeblazen. In die laatste fase gaat dat maximaal, totdat hij bijna knapt (bij sommigen knapt hij dan net iets te vroeg of te laat). Het vraagt goede timing en afstemming.
Nadien prik je de ballon kapot, dit gaat vaak vanzelf. Dan vlieg je nog even stuiterend door de kamer om vervolgens verschrompeld en uitgerekt in een hoekje van de kamer terecht te komen, of als je pech hebt ergens onder de bank. Daar lig je vaak wel even. Vanuit fysiologisch perspectief is zo’n periode Tokio ontzettend stressvol. De voorbereiding, de mentale druk, fysieke inspanning maar ook aspecten als logistiek, jetlag, verplaatsingen in Japan zelf zijn allemaal prikkels van stress geweest. Soms matig, soms heel veel.
Cortisol en adrenaline worden in overdaad aangemaakt en er is eigenlijk een chronisch overschot wat leidt tot een verstoord ritme hierin. Bij de ene persoon is dit anders dan de andere. Dit moet zich herstellen en heeft tijd nodig. Dit tijdsbestek is ook anders bij iedereen maar te vroeg beginnen vanuit een nog verstoord ritme is niet aan te raden en gaat problemen geven op de langere termijn.
Het lijkt op de verschijnselen van een burn-out, alleen milder. Het ritme van cortisol/adrenaline/melatonine is verstoord. Dagen op de bank zitten en voor je uitstaren zijn dan de remedie. Of een beetje sleutelen aan een oude fiets, zulke dingen. Of gewoonweg slapen, bijslapen. Ervaring helpt hierin. Het traject Tokio was voor ons intensiever dan Rio. Het proces zelf was zwaarder. Ten eerste omdat het bijna twee keer zo lang was, meer arbeidsuren en er waren veel meer randzaken om te regelen. Dit allemaal ook nog in corona-tijd.
De verwerking van Tokio ging beter dan Rio. Rio was nieuw en ook de periode erna was nieuw. Het overviel ons en was daardoor lastiger. Wij hadden in het proces Tokyo meer in eigen hand, wat ook voor meer vermoeidheid heeft gezorgd. Wij moesten meer zelf regelen maar de verwerking erna ging beter. Er was een rustigere overgave naar het hoekje van de kamer of een tijdje onder die bank te liggen. Het was bekend en het kende ons. Dit helpt. Hoe begin je dan weer? Simpel. Op een gegeven moment ben je het zat! Op de bank te zitten. Je pakt een nieuwe ballon, haalt diep adem en weer een eerste goeie ademteug die ballon in.
Kijk naar de foto! Het zonnetje op Mallorca, de bergen en verdere fijne omstandigheden. Dit helpt natuurlijk om weer wat in het ritme te komen. Het eerste trainingskamp is onderweg. Rustige kilometers. Met name in omvang trainen en aandacht de basis van de piramide en bovenal plezier op de fiets. Met een glimlach.
Recente reacties