Weer even terug in de tijd. Weer naar Rio 2016. Na twee keer zilver moest het gebeuren voor ons in de wegrit. Volgens mij ben ik nog nooit zo zenuwachtig geweest als voor die wegrit. Ik voel mijn hartslag nog in mijn keel als ik eraan denk.
Bizar, 5 jaar later staan wij eigenlijk weer in eenzelfde situatie. Alles komt weer neer op die wegrit. Het onderdeel waar wij nog nooit wereldkampioen in zijn geweest. Dit keer is anders en voel ik veel rust in ons. Achter de schermen zijn wij ook heel druk geweest voor dit onderdeel. Onze fiets is geperfectioneerd. Er zitten zadels op van nog geen 50 gram per stuk. Alle boutjes op de fiets zijn vervangen door titanium. Alles is afgemeten en geperfectioneerd op gewichtsbesparing versus aërodynamica. Comfort is ver te zoeken maar alles op alles voor die marginal gains.
Het weer is totaal omgeslagen. Het is ineens 17 graden met volle bak regen en wind. “Gunstig”, zegt Timo. “Hoe zwaarder de omstandigheden, hoe langer de wedstrijd duurt, hoe zwaarder het wordt en des te beter voor ons!” Ik kan overigens alleen nog maar in de tegenwoordige tijd deze dag/wedstrijd beschrijven. Dit zal ook nog wel even zo blijven. Zelfs voor de wedstrijden in Rio ben ik nog steeds geneigd dit te doen.
Het moment van wegrijden is nog steeds onwerkelijk eigenlijk. Wij besluiten in ronde 2 onderaan de klim gewoon eens licht ‘aan de boom te schudden’. Stevige pace omhoog rijden om eens de benen en de looks te testen van de anderen. Frankrijk past vrij snel en laat een gaatje op ons. Ik kijk wel tien keer achter mij om te checken of ze echt moeten passen. “Rijden Timo”, zeg ik. “Ze moeten passen!” Met nog ruim 100 kilometer te gaan knijpen wij hem wel in het begin, maar het gat wordt snel groter. Ronden lang rijden wij super geconcentreerd en in volle trance. Het gat wordt per ronde bijna 1,5 minuut groter. Na twee, drie ronden alleen weg wist ik het al: wij gaan winnen, inclusief vallen, lekrijden, wat dan ook. Dan nog gaan wij winnen.
Eenmaal terug in Nederland doen onze zielen er dus nog even over om ook over te komen. Onrustig en met een jetlag zit ik nachten alleen beneden. Ik kijk onze race terug van die dag. Het Engelse commentaar is prachtig en treffend. Zij zijn goed op de hoogte. Wat mij vooral opvalt: ze weet op waarde te schatten en waar te nemen wat voor een teameffort het is. De jarenlange samenwerking is goed te zien en de eenheid op de fiets is onmiskenbaar. Er zijn periodes geweest dat wij hard hebben moeten strijden voor het belang van die eenheid op de tandem. Synergie noemen wij het: als eenheid bewegen.
Vanuit hogerhand zou er na Rio geschoven gaan worden tussen de duo’s om het sterkste koppel samen te stellen. Theoretisch gezever volgens ons. Wij speelden destijds hoog spel, zetten ons hakken in het zand en zorgden ervoor dat deze plannen buitenspel bleven. De eenheid en synergie op en naast de fiets is de sleutel tot ons succes. Ook omdat wij hard kunnen fietsen maar het cement, de verbinding maakt dat het een nog sterker geheel is geworden. De Engelse commentator is een ode aan onze samenwerking!
Foto’s: Mathilde Dusol
Recente reacties