Ja! Afgelopen weekend. Wat een weekend.

Timo en ik zijn al een aardig eind op weg zo samen op de tandem. Veel trainingen en uren gedraaid samen op de tandem maar ook solo. De afgelopen maanden merkte ik dat mijn vertrouwen begon te stijgen op de fiets. Ook solo weer. Het afgelopen 1,5 jaar was een moeilijke periode voor me, veel veranderingen. Vooral de erkenning en acceptatie van mijn oogziekte stond daarin centraal. Het loslaten of beter gezegd “moeten” loslaten van dingen, belangrijke dingen die basis gaven moesten veranderd worden. Zoals werk, reizen en wonen. Het vroeg en vraagt nog steeds veel zoeken en aanpassen. 

Desalniettemin ben ik mijn grenzen gaan verleggen. Stapje voor stapje ook naar onze eigen visie en missie te gaan leven. Wat inhoudt om te blijven leven vanuit kracht, potentie en mogelijkheden. Na overleg kwamen we tot de beslissing om afgelopen weekend een wedstrijd te rijden in Someren. Een 2daagse wedstrijd. Op zich niet speciaal echter wel omdat we allebei solo gingen. Als vanouds dus voor mij. Want voor de onwetenden misschien, ik heb zelf jarenlang solo gefietst. Vanaf categorie 3 tot aan de elite-belofte.

We gingen de wedstrijd in als training. En we spraken af om het tandemschap wel intact te houden. Continu bij elkaar in de buurt. Timo die mij perfect in de gaten hield. Ook was de afspraak om of helemaal achterin te blijven of helemaal voorin. Juist om het gedrang van een peloton te ontlopen. Op de zaterdag kregen we al in de gaten dat eigenlijk best goed ging, ook wat betreft mijn zicht. De risico’s die ik vroeger misschien wel nam. Nam ik nu niet meer. Er was meer voorzichtigheid en oplettendheid in mij waardoor ik juist het gevoel had dat ik het “under controle” had.

Zaterdag ging al goed maar zondag was helemaal een succes. De eerste 2 uur achteraan gereden met elkaar. Toen in 1 streep naar voren. Na een paar keer meespringen hadden we geluk en was ik mee. Met 5 man reden we snel naar de kopgroep. We kwamen met 8 voorop. Daarna merkte ik al snel dat ik erg goeie benen nog had in de finale en de sterkste was. 10 km voor het einde gaf ik er een klap op, niemand kon mee. Ik soleerde naar de finish en mocht de handen strekken voor de overwinning. Hoe mooi en bijzonder. Dat dit (nog) kan is genieten met volle teugen.

Uiteraard is ons tandemavontuur de hoofdweg en staan evenementen zoals afgelopen weekend in dienst van die weg. Desalniettemin was het genieten! Ook met de ploeg van STMA. Om met elkaar als ploeg zo’ n overwinning naar binnen te slepen. Mooi teamspel was het! Allebei de dagen.

Thanks Guys. For the support.