Over ons

Vincent schopt het solo tot twee jaar continentaal profniveau, Timo is als solofietser jaren actief bij de elite-beloften. Vincent hangt in 2007 zijn solofiets aan de wilgen bij gebrek aan motivatie, Timo stapt al in 2010 als piloot op de tandem bij verschillende ‘achterrijders’ (stokers) met een visuele beperking.

Vincent heeft al sinds de puberteit een verminderd zicht, maar merkt in de loop van 2012 dat hij meer en meer dingen niet meer kan, omdat hij steeds slechter ziet. Dokters constateren de progressieve oogziekte Retinitis Pigmentosa (RP). Het zorgt ervoor dat zijn blikveld steeds kleiner wordt. ‘Ik kijk nu nog door een koker van ongeveer 20 graden’, legt hij uit. ‘Solo-wielrennen was niet meer mogelijk, maar toen ontdekte ik het tandemwielrennen. Mijn oude passie werd nieuw leven ingeblazen.’ 

Piloot en stoker
Op de tandem hebben Timo en Vincent elk hun eigen rol. Timo is de piloot, zit voorop en heeft het stuur in handen. ‘Op de tandem is bijna alles verdubbeld: de snelheid, de kracht, het plezier … Je moet het samen doen en daarvoor moet er een hechte synergie ontstaan. Dat maakt het voor mij mooier dan solo fietsen.’ Vincent zit als stoker achterop. ‘In het begin vond ik dat lastig, maar dat gevoel is nu verdwenen. Ik ben mij steeds meer een volwaardig topsporter gaan voelen.’

Timo: ‘Bij onze start als tandemteam in 2014 hadden wij al snel door dat er muziek zat in de samenwerking. Binnen een maand spraken we dan ook hardop de ambitie uit om voor het hoogst haalbare te gaan: goud bij de Paralympische Spelen van Rio 2016.’ Het blijkt een haalbare ambitie. Ze winnen goud in de wegwedstrijd, zilver op de tijdrit én zilver op de achtervolging op de baan.

Betere fiets
Wat een smet op de vreugde na die eerste gezamenlijke Spelen is, is het zilver in de tijdrit. Want dát is het onderdeel dat ze het liefst willen winnen. ‘Hadden we een betere fiets gehad, dan hadden we ook daar goud gepakt’, is de gezamenlijke conclusie. Richting de volgende Paralympische Spelen, in Tokio in 2021, is dat de belangrijkste stap: het ontwikkelen van de beste fiets die er maar is. De ontwikkeling van die allerbeste fiets is door de ontwikkeling in de sport niet alleen wenselijk, maar ook noodzaak. De concurrentie wordt groter en sterker. Gemiddeld zijn Timo en Vincent vier tot vijf maanden van huis; ze maken trainingsweken van 25 tot 30 uur. ‘Met onze eigen stichting en sponsoren gaan wij steeds meer op een professionele profploeg lijken. We maken grote sprongen op heel veel vlakken: training, materiaal en aerodynamica.’

Het leidt ertoe dat de Nederlanders met de snelste fiets op de Paralympische Spelen in Tokio staan. Door domme pech – een klapband en daardoor noodzakelijke fietswissel – missen ze op de tijdrit opnieuw het goud. Weer is het zilver. In de wegwedstrijd nemen ze revanche door solo over de streep te komen en goud te winnen; net als vijf jaar eerder in Rio de Janeiro.

Parijs 2024
Na wat twijfel over stoppen of doorgaan komen Vincent en Timo tot de conclusie: we gaan door richting de volgende Paralympische Spelen in Parijs. ‘We vinden het nog leuk en hebben nog ambitie. In Tokio ging niet alles goed; goud op de tijdrit blijft het doel. Dat was het al in Rio, in Tokio ook, maar het wordt nog helderder. De rest eromheen staat in dienst van dat doel. Niet dat we geen wereldkampioen willen worden, want dat willen we ook heel graag. Zeker nog in de wegwedstrijd, want die titel hebben we nog niet. Maar uiteindelijk staat álles wat we doen in het teken van tijdritgoud in Parijs.’

Tekst: Robin Wubben/ParaWatcher