Half juli kwamen wij terug van die hoogtestage. Terugkomen van hoogtestage is een groot feest. De eerste ritjes thuis zijn dan vliegen geblazen. Het tekort aan zuurstof in de lucht is weg en alles loopt als een trein in je lijf maar onze trainer hield ons kort die eerste dagen. De periode naar de Paralympische Spelen toe was nog aanzienlijk en je moet goed weten wanneer jouw pijlen af te schieten. Op dat moment het asfalt opentrekken had weinig zin.
Vanaf een dag of 6 à 7 na de hoogtestage begonnen de trainingen ergens op te lijken. Op zaterdag reed ik (Vincent) nog een rustig herstelritje en zat ik mij te verkneukelen op de dag erop. Wij mochten los. Het liep anders. Tijdens dat herstelritje draaide een automobilist zonder goed te kijken achteruit vanaf haar oprit de weg op. Zij verscheen ineens achter hun heg vandaan in mijn ooghoek (uiteraard ook niet mijn grootste kwaliteit.) Met een nog laatste goeie reflex/safe redde ik mijzelf om mijn voorwiel niet vol in de flank te parkeren.
Door de impact sloeg mijn remgreep naar binnen tegen mijn duim waardoor het bovenste kootje van mijn duim brak. Vervolgens vloog ik met een zijwaartse koprol door de lucht met nog genoeg tijd te beseffen dat ik aardig wat vel zou gaan achterlaten op het asfalt. Er ontstonden zorgen met betrekking tot onze voorbereiding. Een val in aanloop naar een evenement – zéker de Spelen – is altijd een hapering, wij hebben het vaker meegemaakt maar het hoeft niet per definitie negatief te zijn. Het dwingt verplichte rust af voor herstel.
In 2019 werden wij wereldkampioen na een heftige val drie weken daarvoor. Het kan ook rust geven op het juiste moment en ook rust in de juiste perceptie: “Loslaten wat niet controleerbaar is”.
Dit bericht verscheen in het najaar van 2021 in de nieuwsbrief van Team VIT. Wil jij de nieuwsbrief ook ontvangen, meld je dan hier aan.
Recente reacties