‘Het opnieuw opstarten van een computer, waarbij het besturingssysteem opnieuw geladen wordt. Ook wel reset of reboot genoemd’. Als sporter doe je regelmatig routinechecks op je lichaam. In zo’n routine check is er geconstateerd dat er bij Vincent een verwijde overgang is vanaf het hart naar de aorta. Het risico op een scheurtje in dat gebied kan hoger zijn en het gevolg is er één die niet veel uitleg behoeft.
Ik kreeg dit voor het eerst te horen vlak voor de Spelen van Tokio. Om te illustreren hoe een sporter in een cocon/focus leeft in aanloop naar de Spelen heb ik dit in die periode gezien als ruis op de lijn. Ik nam het de desbetreffende arts bijna kwalijk dat hij dit vertelde vlak voor de Spelen. Na aanhoudend aandringen van de arts om verder onderzoek te doen ben ik na de Spelen door de medische molen gegaan. Gezien mijn context (lang, groot en topsporter) en na deze onderzoeken ben ik gerustgesteld dat ik geen verder risico loop, ook niet met mijn levensstijl. Jaarlijkse monitoring is wel nodig.
Juiste informatie vanuit het ziekenhuis in deze periode duurde soms lang, wat speculeren te veel ruimte gaf. Ik raakte van mijn stuk en ging twijfelen. Vanaf mijn 10e fiets ik. Ik heb wat tussenpozen gehad waarin ik weinig fietste en geen wedstrijden reed maar al met al doet mijn lijf al ruim 30 jaar aan (top)sport. In al die jaren, hoe vaak heb ik mijn hart-longsysteem al tot het uiterste gepusht? In trainingen en wedstrijden; het is ontelbaar. Onze doelen en plannen werden relatief ten opzichte van mijn gezondheid. Ineens daalde er iets over mij heen of het niet genoeg was geweest. Deze periode gaat ook nog eens gepaard met daadwerkelijk onrust in mijn hartslag. Nou valt dat goed te relativeren met het verhaal van de arts.
Van echt voorbereiden op de wedstrijden in mei kwam weinig terecht. Na wikken en wegen besloten wij om in ieder geval de World Cup in Oostende te rijden, maar de wedstrijden daarna te schrappen. Het openbaar spreken over tegenslagen, mentale/fysieke kwetsbaarheid en de daaraan gekoppelde twijfels is vaak een taboe in de sportwereld. Terwijl wij allemaal weten en ervaren dat het een gegeven is wat bij het leven hoort, hebben veel sporters de neiging dit te verbergen. Maar het is onvermijdelijk.
Uiteindelijk vallen dit soort periodes altijd in een proces zoals naar Rio of Tokio. Die tranen op het podium zijn niet alleen gebaseerd op die paar uurtjes op de fiets, of soms zelfs een paar minuten/seconden. De ontroering en dankbaarheid zitten hem in het proces en niet in die medaille zelf. Hoe mooi die prestatie ook schijnt te zijn op dat moment.
Terug naar NU, die reboot is NU aan de gang. Na Oostende heb ik samen met dierbaren gesproken, overlegd, gewikt en gewogen. Uiteindelijk heb ik besloten om een periode van vier weken er alleen op uit te trekken. Met bussen, treinen en taxi’s ben ik naar Livigno gegaan. De fiets is mee. Ik heb gekozen om natuur/omgeving op te zoeken die adembenemend mooi is en die het makkelijker maakt om te voelen wat klopt. Hier te ontdekken of het zich allemaal wat herschikt in mijn lijf, de rust wederkeert en er wat motivatie/drive komt opborrelen? Op hoogte in de bergen, de sferische uitzichten, de schone lucht en drinken uit de bergbeekjes. Het heeft iets magisch! Het regelt zichzelf, inclusief mij, als vanzelf hier. Ineens is er die duidelijkheid: ‘the diamond we often search for is always in our own pocket’.
Tekst: Vincent ter Schure
Recente reacties