Even terug in de tijd: 2015-2016. In de aanloop naar de Spelen van Rio toe waren wij eigenlijk onverslaanbaar op de tijdrit. Op alle grote wedstrijden wonnen wij. Op het WK in Zwitserland in 2015 hield een kettingbreuk ons af van een wereldtitel. En het parcours in Rio lag ons vervolgens niet echt. Zo vlak als een pannenkoek, maar onze voorbereiding was super en in de trainingen vooraf vlogen wij.
Op de Copacabana haspelden wij onze tijdrit af met 52 km/uur gemiddeld. Wij kwamen over de streep en wisten bijna zeker dat wij gewonnen hadden. Niemand gaat sneller zijn, dachten wij. Toch wel. Engeland draait het parcours 8 seconden sneller af dan wij. Vloekend en tierend, gooiend met waterflesjes reden wij terug naar de verzorging. Met een zuur gezicht stonden wij op het podium. Later ontstond er een klein beetje tevredenheid. Bovenal gaf het gretigheid naar Tokio.
Verliezen is vaak de motor tot nieuwe doelen. Al snel werd duidelijk dat het parcours in Tokio ons stukken meer ging liggen dan Rio. De hele trukendoos ging open de afgelopen jaren. Wij investeerden ons rot. Er kwam een nieuwe TT-bike waar je ook een Mercedes van zou kunnen kopen. Dank aan al onze sponsoren voor alle steun en erkenning naar ons proces/project hierin. Ook onszelf, ons eigen lichaam perfectioneerden wij. Elk overtollig grammetje ging eraf en in de trainingen gingen wij vaak tot de limiet. Messcherp stonden wij aan de start die 31e augustus.
En dan…. binnen 8 minuten was er een klapband en moesten wij wisselen van fiets. De moed zakte ons in de schoenen. Je denkt van alles in die split second. De wissel ging snel maar het kost ons wat om ons te hervinden en weer ritme te vinden. Allebei zaten wij heel anders qua houding op die oude fiets. Wij waren helemaal niet meer gewend om in die positie vermogen te leveren. Die nieuwe fiets (die Mercedes dus) heeft ons veel aërodynamischer op de fiets gezet qua houding. Het kost zeker een ronde om te bekomen.
De cadans kwam in ronde drie weer wat terug. In ronde vier was er weer volle stoom, natuurlijk omdat wij wisten dat het de laatste ronde was. Alles eruit wat erin zit. In die laatste ronde wonnen wij meer dan 20 seconden terug op de Fransen die uiteindelijk het goud pakten. Zij vielen behoorlijk stil in die laatste ronde.
Uiteindelijk is het gat maar 6 seconden. Helmen vliegen tegen de boarding, een impulsieve reactie van teleurstelling. Vooraf gaven wij aan in een interview dat het passend was om vanuit nederigheid naar Japan te reizen. Met het oog op alles wat er in de wereld gebeurde, voelde het soms wat ongepast en triviaal om als sporters te gaan uitvechten wie de beste zou zijn. De nederigheid is ver te zoeken bij ons op dat moment. Vloekend zakken wij op de grond en druk ik mijn gezicht in het gras! Hoe kan dit, vragen wij onszelf af. Het gras antwoordt niet.
Verliezen is je grootste motor tot nieuwe doelen. Over drie jaar in Parijs dan maar!
Foto: Mathilde Dusol
Recente reacties