Nog vers in het geheugen! 1 week geleden hengelden wij eindelijk die grote vis binnen.

Een dikke week later tijd om alles is even rustig de revue te laten passeren. Er stond die bewuste zaterdag aardig wat druk op ons. Op alle grote events zaten we er elke net naast. 2 x op een WK al 2e en ook nu in Rio al 2 x zilver. Net niet goed genoeg. Met die zilveren medailles stuitten wij ook nog is op een uitmuntend koppel: de Britten. Perfect getimed in fysieke piek maar ook op materiaal gebied. Op detail niveau alles perfect. De druk was enorm in die wegrit met name ook omdat in zo`n wedstrijd je nog minder in de hand hebt. Een tijdrit en achtervolging heb je meer zelf onder controle. Daarin zijn niet zo veel andere factoren aanwezig dan alleen jezelf en je eigen pijn/afzien.

Een wegwedstrijd is een heel ander verhaal. Het duurt sowieso al langer waardoor er ook veel meer kan gebeuren. Je bent met meer tegelijk in dezelfde wedstrijd. Er is ploegen/landen belang etc. Kortom, er komen meer kwaliteiten bij kijken dan alleen hard fietsen. Eenmaal op de Grumari lus merkten we ook nog is dat wij bergop gewoon gelost werden. De eerste lus moesten we dan ook alle zeilen bijzetten om weer terug te komen. 3 koppels reden weg en net voor het ingaan van de 2e lus kwamen we terug. Direct weer klimmen en toen merkten wij al snel dat de rest ook slijtage ondervond. De rest werd sneller minder dan wij. Bij de 2e lus reden wij op de laatste klim samen met Avila-Rodriguez weg. hetzelfde koppel wat ons vorig jaar op het WK terug verwees naar alweer die zilveren medaille, in een eindsprint!

Nu gingen wij met dit koppel weer naar een eindsprint na ook een heel zware koers met veel klimmen waarin ze al lieten zien beter omhoog te rijden. Vincent kreeg kramp in de laatste kilometer, moest nog een keer uitklikken uit zijn pedaal. Met alle frustratie en boosheid gingen wij aan op 350 meter van de streep. De angst bekroop ons om niet met 3 x zilver naar huis te moeten. Maar in de eerst aanzet voelden we allebei al snel veel meer snelheid te genereren. Het Spaanse duo voelde het ook direct, neigden een beetje naar links naar de hekken als laatste redmiddel. Helaas, wij waren er al langs en die laatste 150-200 meter waren onbeschrijfelijk. Vincent keek nog een keer of 36 om, om zeker te weten dat ze er niet meer terug zouden overkomen. op 50 meter begonnen wij al te juichen. EINDELIJK!! was hij binnen! Die grote vis. Ontlading. Uiteindelijk is dit ook echt de mooiste om te mogen winnen!

De dagen erna zijn een soort luchtbel. Je gaat van hot naar her en word meegenomen door alles om je heen en alles is ook prima en mooi. Allebei vol trots wat we samen gewoon geflikt hebben.

Maar niet alleen samen, met een heel team. Alle dank en lof voor de staf aldaar: Eelke van der Wal, Martin Boomkamp, Marscha Thijssen, Tim de Boer en Geeske van Wijk. Ook onze trainer Albert Smit heeft een belangrijk aandeel in dit succes. Ook willen wij onze voornaamste sponsoren benoemen en bedanken: vereniging Bartimeus Sonneheerdt en OMVR advocaten + notarissen. Zij hebben ervoor gezorgd dat wij al onze benodigdheden perfect konden faciliteren de afgelopen 2 jaar. Dank ook naar Teun Mulder-Tristan Bangma en Patrick Bos-Stephen de Vries, de andere koppels die hun steentje bijdroegen voor ons in de koers.

Speciaal nog te vernoemen onze directe familie en partners. ;-). Niet te onderschatten wat zij voor rol invullen in dit succes.

Kortom, vol trots en dank aan het nagenieten!