Het is een eerlijke constatering dat wij ons minste seizoen draaien van de afgelopen jaren. Onze staat van dienst maakt dat wij niet tevreden kunnen zijn met zilveren/bronzen medailles, ondanks dat elke medaille altijd een eigen verhaal heeft. Het heeft zijn redenen dit jaar maar de ditjes en de datjes, daar is geen ruimte voor in de sport.
Maar … Als er een ander duo alles wint, dan verliezen wij. Hoe gaan wij hier nou mee om? Een paralympisch traject is vier jaar en de periode tussen Rio en Tokio was zelfs 5 jaar. Als wij terugkijken naar beide periodes, dan zit er in beide periodes een duidelijke amplitude in. Er is een opbouw te zien. Dus een pre-paralympisch jaar ziet er anders uit dan een post-paralympisch jaar. De focus is anders, in het aantal uren op de fiets en ook naast de fiets in voorbereiding/organisatie van onszelf zit een verschil. Voor ons een belangrijke voorwaarde om topsport te kunnen beoefenen. Het moet in pieken en dalen gaan. De boog continu gespannen houden is voor ons niet mogelijk. Daarnaast hebben wij ontdekt dat hoe meer je de boog kan ontspannen, je hem ook meer op spanning/rek kan zetten. Met deze woorden zien we al dat alles een keerzijde heeft.
Balans
Elke kracht in het leven heeft een tegenkracht om balans te waarborgen. Het Yin-Yang teken vanuit de Japanse wijsheid verwijst hiernaar en laat dit visueel goed zien. De boog spannen en ontspannen is een mechanisme en loopt telkens in elkaar over. Daarom is het van belang dat wij durven dat mechanisme in zijn geheel toe te passen/toe te laten. Voor veel (top)sporters is dit moeilijk, maar wij hebben nederigheid toe te eigenen in de vorm van verliezen, linksom of rechtsom. Verliezen is nodig. Het breekt je weerstand, illusies en arrogantie waardoor overgave makkelijker integreert. Iemand zien verliezen die de ander oprecht zijn kracht naar waarde kan zien en erkennen, is prachtig en ontwapenend.
De afwezigheid van jaloezie en afgunst is onze ingang naar elkaar toe, om zelfs eenheid of één-zijn te ervaren. Terwijl het spel van met elkaar strijden volledig kan blijven bestaan. Of klinken wij nu weer te lyrisch? Vast en zeker, onszelf een beetje kennende. In die zin zijn wij meer dan ooit uitgedaagd afgelopen jaar. Was het een leuk jaar? Niet altijd! Maar met bovenstaande uitnodiging is leuk/minder leuk misschien ook minder van belang.
Leeftijd
Wij winnen altijd wel iets in het jaar. Dit heeft ook te maken met de aanzienlijke progressie bij het andere koppel waardoor wij met 5% minder vorm tekort komen nu. Sowieso wordt Vincent ook een dagje ouder. Timo stiekem ook hoor, zeg maar niks tegen hem. Hij blijft het ouder worden van Vincent liever benoemen ;-). Maar het ouder worden van een lichaam vraagt in de topsport nog beter balanceren. Het mechanisme van die boog spannen verliest van de veerkracht.
Denk aan een veer die al duizend keer op rek heeft gestaan of nog maar vijftig keer. Op fysiek wetenschappelijk niveau is het een feit dat naarmate je ouder wordt een en ander rigider verloopt in ons lijf. Veel hormonale processen verlopen minder flexibel. De interactie tussen hormonen zoals testosteron, adrenaline, nor-adrenaline (deze heb je met name nodig voor een topprestatie) gaan minder snel en flexibel.
Met andere woorden: Het wordt nóg belangrijker om op het juiste moment die boog te spannen en op de juiste momenten niet. Een lesje in nederigheid dus dit jaar! Een uitgelezen kans om deze geheel tot ons te nemen.
Tristan en Patrick
Onderaan de streep is de som opgemaakt. Onderaan die som zien wij iets uitzonderlijks dit jaar en niet eerder vertoond in onze sport. Tristan Bangma en Patrick Bos wonnen dit jaar, op een smetje na, alle belangrijke titels. Een kort maar krachtige eresaluut van ons naar die mannen. Soms vrienden, soms concurrenten, soms collega’s, soms samen afzien, soms samen pimpelen/dansen … Bovenal elkaar stuwend naar een hoger niveau de afgelopen jaren. Respect mannen, knap gedaan!
Foto: Ilse Schaffers
Recente reacties